Δύο κατηγορίες ανθρώπων δυστυχούν στην Ελλάδα.

Δύο κατηγορίες ανθρώπων δυστυχούν στην Ελλάδα.

του Σπύρου Μπλάτσιου

Δύο κατηγορίες ανθρώπων δυστυχούν στην Ελλάδα. Οι νομιμόφρονες και οι έχοντες μνήμη. Αν δε κάποιος έχει την ατυχία να ανήκει και στις δύο ομάδες ανθρώπων, τότε δυστυχεί εις διπλούν. Παραδείγματα πολλά αλλά ας αναφερθούμε σε δύο πρόσφατα.

Παράδειγμα πρώτον.

Επανειλημμένα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε την ποινικοποίηση της φοροδιαφυγής, για την ακρίβεια ζήτησε να γίνει ιδιώνυμο αδίκημα (βλέπε εδώ)

Ζήτησε μάλιστα "μηδενική ανοχή απέναντι σε οποιαδήποτε εξαίρεση πολιτικού από τους κανόνες που ισχύουν για τους πολίτες, είτε πρόκειται για τα μικρά είτε για τα μεγάλα".

Μάλλον ο κος Παπούλιας ξέχασε τις δικές του πομπές, ή μάλλον νόμιζε πως εμείς τις ξεχάσαμε. Ας γυρίσουμε πίσω στο 1994. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αδυνατώντας να...
δικαιολογήσει στο πόθεν έσχες του την αγορά του οικοπέδου 3,7 στρεμάτων στην Εκάλη, και το κτίσιμο των 532τμ + 380τμ της οικίας και των βοηθητικών χώρων, βρήκε την λύση να παρουσιάσει κάποια άτομα ως δανειστές. Ποιοι ήταν οι δανειστές;

Ο Γιάννης Αλεξίου 10 εκατ.δρχ, (ο οποίος είχε κάνει και τη διαπραγμάτευση με τους κληρονόμους Λουμίδη και είχε υπογράψει προσύμφωνο για την αγορά του οικοπέδου στο όνομά του), ο μαιευτήρας Θέμης Λαμπρινόπουλος 20 εκατ.δρχ, ο επιχειρηματίας Τζορτζ Χάλαγκ 65 εκατ.δρχ, ο Κάρολος Παπούλιας 10 εκατ.δρχ, ο Γιώργος Κατσιφάρας 20 εκατ.δρχ και ο Αντώνης Λιβάνης 30 εκατ.δρχ. Φυσικά τα δανεικά δεν επιστράφηκαν ποτέ, γιατί απλά δεν υπήρχαν. Χρησιμοποιήθηκαν ως εφεύρημα για να καλύψουν την καραμπινάτη φοροδιαφυγή του Α. Παπανδρέου, καθώς και την ύποπτη προέλευση των χρημάτων.

Ο κος Παπούλιας οφείλει πρώτος ο ίδιος να κάνει πράξη όσα "κηρύττει" και να παραιτηθεί το συντομότερο δυνατό, και να ζητήσει να διωχθεί για το αδίκημα αυτό. Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια ανθρώπους που άλλα λένε και άλλα πράττουν.

Παράδειγμα δεύτερον.

Ο αντικαπνιστικός νόμος. Από την αρχή της χρονιάς ζούμε ένα σύγχρονο θέατρο του παραλόγου. Ο γνωστός νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος έχει εξελιχθεί σε ένα ακόμη πανωλε-θρίαμβο της δημόσιας διοίκησης.

Έχουμε ακούσει από την αρχή του έτους δεκάδες φορές από χείλη υπευθύνων ότι «Ο αντικαπνιστικός νόμος θα εφαρμοστεί». Το κάπνισμα όμως μπορεί να απαγορεύεται αλλά τελικά παντού "επιτρέπεται". Είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω αδυναμίας αστυνόμευσης. Και το πιο γελοίο είναι να βλέπεις ακόμη και δημόσιους λειτουργούς, αιρετούς και μη, να παραβαίνουν τον νόμο, μέσα σε δημόσιους χώρους, χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις. Ταυτόχρονα εμφανίζονται φωνές, μέσα και έξω από την κυβέρνηση, που ζητάνε την κατάργηση του νόμου, είτε αλλαγή του με αντάλλαγμα την επιβολή ειδικού φόρου, το λεγόμενο "τσιγαρόσημο".

Ας υποθέσουμε λοιπόν με δεδομένη την υπάρχουσα κατάσταση, ότι ο ιδιοκτήτης ενός καφέ μπαρ αποφασίζει ως νομιμόφρων πολίτης να μην επιτρέψει το κάπνισμα στο μαγαζί του. Ταυτόχρονα τα διπλανά μαγαζιά, με την ανοχή της πολιτείας, το επιτρέπουν. Ο νομιμόφρων σίγουρα θα χάσει μέρος της πελατείας του και με δεδομένη την οικονομική κατάσταση, η εμμονή του στην απαγόρευση μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο κλείσιμο της επιχείρησής του.

Σε καμία συντεταγμένη πολιτεία δεν νοείτε η μη εφαρμογή του νόμου, ή η επιλεκτική εφαρμογή του. Ο νόμος πρέπει να ισχύει για όλους. Η αδυναμία εφαρμογής του οδηγεί πρώτα σε απαξίωση του νόμου (και κατ' επέκταση της νομοθεσίας γενικά) και στην συνέχεια στην απαξίωση του νομοθέτη. Και δυστυχώς έχουμε προ πολλού φτάσει σε αυτό το στάδιο ως κράτος.

Φυσικά η μεγάλη μάζα των ελλήνων πολιτών δε δείχνει να ενοχλείτε από φαινόμενα σαν αυτά που αναφέρονται. Καταλαβαίνει κανείς ότι μάλλον η μεγάλη μάζα των ελλήνων πολιτών δεν έχει ιδιαίτερη μνήμη (είτε για να το θέσουμε καλύτερα έχει επιλεκτική μνήμη), ενώ επίσης δεν είναι ιδιαίτερα νομιμόφρονες (για να το θέσουμε καλύτερα, οι περισσότεροι θέλουν όλοι οι υπόλοιποι να είναι νομιμόφρονες αλλά όχι αυτοί). Μια τέτοια κοινωνία φυσικά δεν μπορεί παρά ν α οδηγηθεί στην παρακμή. Οπότε όλα όσα βιώνουμε γύρω μας δεν είναι τυχαία...

Αναρτήθηκε από Atithasos